News
News
İnsan küçükken ne kadar da sevimlidir, saf ve tabiidir. Aynen dalındaki meyve ve çiçekler gibidir. Allah’ın tertemiz yarattığı bu insan, kötü toplum ve çevrenin etkisiyle değişir. Sonra, dalından koparılan çiçeğin solması, meyvenin bozulmaya yüz tutması gibi bir hal alır. İslam, hiç bozulmadan çocuk fıtratında kalmanın adıdır. Dalında durup solmamanın, çevresine renk ve koku salmanın gayretidir. İşte mübarek Ramazan, insanın bu orijinal aslına ve safiyetine geri dönme, onunla yeniden bağ kurmanın gayretidir. Solmaya yüz tutan öze can vermenin çabasıdır. Bu hakikat penceresinden mazi sayfasına bakınca en çok hasret duyduklarımızın başında geçmiş Ramazanlar gelir. Hemen herkesin bu konuda unutamadığı, her Ramazan geldiğinde hatırladığı anıları vardır.
Çocukken siz hiç sahura kaldırılmadığınız için ağladınız mı? Davul sesiyle sahura kalkıp, top sesi ile iftar açtınız mı? Şu bizim kuşağın orucu tutmaya başladığı yetmişli seksenli yıllardan söz ediyorum. Ne güzeldi o kavurucu yaz sıcağında tutulan oruçlar!
Yakıcı sıcağın altında keçi kılından abasını sırtına geçirerek öğlen, ikindi vakitlerine kadar orak biçen köylüleri görenler eski Ramazanları nasıl özlemez, yâd etmezler? Ya o yüzlerinden yağmur taneleri gibi ter dökülen Unkapanı hamallarını hatırlayanlarınız var mı? Çoğu bizim Malatyalı, Adıyamanlı olan bu kahramanlar akşama kadar sırtında yük taşırlar, ama ruhsatlar arayarak oruç tutmamayı hiç düşünmezlerdi.
Bir de o oruç tutmayanların oruçluymuş gibi Ramazan’a ve oruç tutanlara saygısı unutulur mu? Meşhur rivayettir: Urfalı anne, oruç tutmayan oğluna ‘Oğlum İbrahim, sen oruç tutmuyorsun; ancak şu bizimle sahura kalkman da neyin nesi?’ deyince oğlu; ‘Kurban olduğum anam, gavur olduk da sahura kalkmayacak kadar da mı gavur olduk !’ demiş.
Evet, Urfalının dile getirdiği bu safiyane saygı ve anlayışı da kaybettik maalesef. Şimdi çarşı pazarı dolaşınca insan o eski günleri hatırlıyor ister istemez. O günlerde lokanta işleten esnafın, ‘Ramazan dolayısıyla kapalıyız’ ‘İftardan sahura kadar açığız’ şeklinde camlara yapıştırdıkları ilanlara bugün kaç yerde rastlayabiliyoruz? Hatta şehrin tek meyhanesinin kapısında ‘Ramazan dolayısıyla bir ay kapalıyız’ ilanına şahit olmuştum. Yani Ramazan’a eski zamanın ayyaşı bile saygı duyardı.
Ramazan günü dağda tek başına olan çoban, kepenek içine girmiş karnını doyuruyormuş. Yenen şeylerin kokusunu alan çoban köpeği, kuyruk bulayarak çobanın yanına gelmiş ve kepeneğin üzerinden koklamaya ve ses çıkarmaya başlamış. Çoban, kepeneğin içinden köpeğe seslenmiş: Hoştt! Çekil git oradan! Allah’ı haflendireceksin… (Kuşkulandırmak, şüphelendirmek)
Dağ başında bile günahı gizli işleyenlerden, alenen ve herkesi şahit tutarak günah işleyen bir topluma evrilmek ne acı!
Her şeye rağmen bugün yapmamız gerekenleri unutmayalım. Yani geçmişi analım ama oraya takılıp kalmayalım. Çocuklarımızın yarın eskiyi anmalarını sağlayacak güzel işler yapalım. Bencilliğin, hırsın kör eden etkisinden arınıp, paylaşımın, sevginin, şefkatin, yardımlaşmanın erdemini tadalım. Sevindirelim, derman olalım, çözüm bulalım, dindirelim, elinden tutalım, koluna girelim, el verelim. Anne, baba, evlat, kardeş, akraba, komşu, arkadaş, hemşehri, dindaş, dost hatırı sayalım. Affedelim, bağışlayalım, unutalım, yüzüne vurmayalım, yüz ekşitmeyelim, surat asmayalım, sesimizi yükseltmeyelim, incitmeyelim, kırmayalım, dökmeyelim.
İlahi, senin rızana uygun bir ramazan yaşamayı bizlere nasib eyle. Bizleri tövbe edip bütün günah kirlerinden temizlenerek huzuruna kavuşan kullarından eyle.
MEHMET CÖMERT
